Ingezonden door: Mariska Leeflang
Je kent het misschien wel: nog snel voor school even een opdracht afmaken. Ik heb er af en toe ook last van. Zo ook op een dinsdag ochtend toen ik in de trein zat naar het hoofdkantoor van Navigators waar ik weer een dag Naventure zou volgen. Een van de dingen die ik leer bij Naventure is inzicht krijgen in wie ik ben. Tja, daar horen ook mijn niet zo leuke kanten en valkuilen bij. Zo liep ik er die dag tegenaan dat ik niet genoeg tijd had ingepland voor mijn huiswerk.
Met mijn opschrijfboekje bij de hand en de bijbel via mijn bijbel-app rond ik het laatste af. Op de achtergrond hoor ik de conducteur omroepen dat we in Amersfoort zijn. Terwijl ik rustig door lees komt er een man naast mij zitten. Een paar minuten later hoor ik hem vragen: “Wat doe je?” (vrij direct). Verbaasd kijk ik op of hij het tegen mij heeft? Hij kijkt mij strak aan, ja dus. Na een paar verhelderingsvragen komen we in een gesprekje. Deze man was geheel verbaasd over het feit dat ik de bijbel las in de trein. En dat notabene er niemand bij is die ik ken! Hij snapte er geen snars van en ik zag de vraagtekens in zijn ogen staan. Ik vroeg waarom hij dit zo gek vond en hij vertelde over zijn verleden met zijn christelijke opvoeding. Iedereen bad en las bij het eten, voor het slapen gaan en in moeilijke situaties ter bemoediging. Daarbuiten kon je alles doen wat God verboden had. Schijnheilig gedoe noemde hij het. Een religie voor je omgeving in plaats van voor en met God. Ik merkte frustratie maar tegelijkertijd ook grote verbazing. Waarom zou ik, zonder dat een bekende het ziet, buiten etenstijd, zonder dat ik ga slapen, gaan bijbel lezen in de trein?
Je kunt je misschien voorstellen dat ik niet bepaald voorbereid was op dit gesprek. In dit moment heb ik denk ik niet meer verteld dan dat ik geïnteresseerd ben in de bijbel en dat ik er veel van leer over wie God is en hoe hij mij wilt helpen in het het hier en nu. Het gesprek duurde maar een paar minuten want toen reden we Utrecht binnen. Ik heb hem achtergelaten met nog meer vragen. Ik heb christus niet bekend gemaakt zoals Hij van mij vraagt.
En toch besefte ik mij die dag dat het anders zat. Doordat ik in de trein nog snel mijn opdracht maakte, werd die man (misschien wel na jaren weer) aan het denken gezet. God heeft mijn valkuil omgezet om iets van zijn koninkrijk te laten zien. Opeens klopte de hele zin ‘Christus kennen en hem bekend maken” weer. Niet omdat ik zo opzoek was, maar omdat Hij iets van zichzelf liet zien. Niet omdat ik Hem bekend maakte, maar omdat Hij zich bekend maakte.